وب سایت رسمی مجمع جهانى تقريب مذاهب اسلامى

به گزارش خبرنگار حوزه اندیشه خبرگزاری تقریب، در دنياي اسلام ، تنها مسئله اي که بيش از هر چيز ديگر به چشم مي خورد اين است که چگونه ملتي که داراي مشترکات فراواني چون پيامبر ، قبله ، کتاب  و روزه و ... هستند در بدنه اين جماعت شکاف و از هم گسستگي وجود داشته باشد ؛ در حالي که در آموزه هاي قرآن کريم مي بينيم که به همه ي مسلمانان دستور داده شده است که با کساني که بر خلاف عقيده و کيش شما هستند به خوبي رفتار کنيد.

در اين برهه حساس تاريخ بشر ، وظيفه همه ما مسلمانان، تمسک و پيروي از قرآن و عترت رسول خداست که بزرگترين مناديان دعوت به اتحاد و يکدلي همه ي مسلمانان جهان هستند؛ زيرا ما به فراواني در منابع اسلامي مي بينيم که تا چه اندازه براي رسول خدا (ص) موضوع وحدت بين مسلمين مهم بوده و ايشان به موازات گسترش توحيد و يکتاپرستي در جامعه انساني به توحيد کلمه و وحدت امت اسلامي اهميت زيادي مي دادند و هيچ عاملي را ، شکننده تر از ايجاد شکاف در پيکر امت اسلامي نمي دانستند همچنین باید گفت مهم ترین هدفِ ائمه معصومین (ع) هم، وحدت مسلمانان و دوری آنان از تفرقه و منازعات سیاسی -اجتماعیِ دین براندازانه بوده است.

 بررسی حیات فکری و سیاسی امامان شیعه در طول تاریخ بیانگر این واقعیت مهم است که همه اقدامها، قیامها، تعلیمها و هدایت‌های امامان معصوم (ع) برای حفظ اسلام اصیل و جلوگیری از بدعت و تحریف در دین و پیشگیری از تشتت فکری و اعتقادی و تفرقه در بین امت اسلامی بوده است؛ این خط مشی و وظیفه سترگ را همه امامان شیعه به خوبی بر عهده گرفته و به ثمر رسانده اند و در شرایط کنونی وظیفه همه فقها و علمای فرق اسلامی این است که این خط سیر را ادامه داده تا جلوی تفرق و تشتت فکری و نیز اضمحلال و فروپاشی جوامع اسلامی گرفته شود.
 
لذا خبرگزاری تقریب در نظر دارد تا به صورت پرونده ای جداگانه به بررسی احادیث پرگهر رسول اکرم (ص) و ائمه اطهار (ع) در خصوص وحدت امت اسلامی با عنوان حدیث تقریبی بپردازد که اولین شماره این پرونده در ادامه می‌آید:

قال الامام علی ( علیه السلام) :

...فَانْظُرُوا کَیْفَ کَانُوا حَیْثُ کَانَتِ الاَْمْلاَءُ مُجْتَمِعَةً، وَ الاَْهْوَاءُ مُؤْتَلِفَةً، وَ الْقُلُوبُ مُعْتَدِلَةً، وَ الاَْیْدِی مُتَرَادِفَةً، وَ السُّیُوفُ مُتَنَاصِرَةً، وَ الْبَصَائِرُ نَافِذَةً، وَ الْعَزَائِمُ وَاحِدَةً. أَلَمْ یَکُونُوا أَرْبَاباً فِی أَقْطَارِ الاَْرَضِینَ، وَ مُلُوکاً عَلَى رِقَابِ الْعَالَمِینَ! 

امام علی ( علیه السلام) فرمود:

پس بنگرید، چگونه بودند زمانی که جمعیت‌ها گرد آمده، و اندیشه ها با هم و دلها یکسان و دستها یاور هم و شمشیرها کمک یکدیگر و بینش ها ژرف و تصمیمات یکی بود، آیا در اطراف زمین «شهرها»، بزرگ و بر همه جهانیان حاکم نبودند؟

«نهج البلاغه، خطبه 192»

امام(علیه السلام) در این عبارات زیبا و پرمعنا اتحاد و اتفاق را در همه مظاهرش بیان کرده، آن را عامل سربلندى و حاکمیت و قدرت عظیم شمرده است; اتفاق در خواسته ها، اتفاق در برنامه ها و تصمیمها، اتفاق در عمل، اتفاق به هنگام صلح و جنگ و در یک کلمه، اتحاد صفوف در جمیع مظاهر حیات.

دلیل این سخن کاملا روشن است; افراد هر کدام به تنهایى قدرت زیادى ندارند و همچون قطره اى هستند که اگر در بیابانى قرار گیرند با یک تابش آفتاب و وزش باد بخار مى شوند; ولى همین قطرها هنگامى که به هم پیوستند دریاى خروشانى را تشکیل مى دهند که مى تواند منبع هر گونه خیر و برکت باشد. تار عنکبوت به تنهایى به قدرى ضعیف و کم دوام است که در برابر یک نسیم مقاومت نمى کند; اما امروز آنها را به هم مى تابند و جلیقه هاى ضدّ گلوله درست مى کنند که مقاومتش از هر چیز بیشتر است و این است نقش اتحاد و اتفاق.

صد هزاران خیط یکتا را نباشد قوّتى *** چون به هم برتافتى اسفندیارش نگسلد!

به هر حال بیان امام(علیه السلام) این حقیقت را منعکس مى کند که گرچه براى پیروزى و پیشرفت و ترقّى، عوامل زیادى وجود دارد; ولى از همه مهم تر مسئله اتحاد و اتفاق است.